دشمنی و پادورزی ، به آدم خردمند ، انگیزه زندگی می دهد . حکیم ارد بزرگ

اگر شیفته کارت نباشی ، روانت بیمار می شود و در پایان ، پیکرت از پای در خواهد آمد . حکیم ارد بزرگ


گاهی تنها راه درمان روانهای پریشان ، رفتن به سوی رخدادهای تازه است . حکیم ارد بزرگ


اندیشمندان ، همواره بدنبال پیدا کردن راهی مناسب ، برای بهبود زندگی آدمیان هستند .  حکیم ارد بزرگ


برای کشوری که خردمندانش خانه نشین باشند ، باید گریست .  حکیم ارد بزرگ


 نم نم باران ، آرام خاک و دانه را بیدار می کند ، خرد هم ناگهان پدید نمی آید ، زمانی بس دراز می خواهد ، و روانی تشنه آموختن . حکیم ارد بزرگ


خردمندان ، همچون باران بر اندیشه های تشنه می بارند و دگرگونی های آینده را نوید می دهند .  حکیم ارد بزرگ


دشمنی و پادورزی ، به آدم خردمند ، انگیزه زندگی می دهد .  حکیم ارد بزرگ

 دلدادگی به میهن ، نشان پاکی روان آدمیست .  حکیم ارد بزرگ


فداکاری در راه میهن ، خوی بزرگان و جاودانه هاست .  حکیم ارد بزرگ
هنر و هنرمندان


فر میهن ، در جوانان راستین اوست . حکیم ارد بزرگ
بیوگرافی حکیم ارد بزرگ

گیتی نه وهم است و نه در دست ما ، تنها زمانی برایش فرزندانی شایسته بوده ایم که بخشی از پویش و شکوفایی آن باشیم . حکیم ارد بزرگ

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////-----------------------------==========

اوحدی

پرده بر انداخت ز رخ یار نهان گشتهٔ ما

نوبت اقبال برد بخت جوان گشتهٔ ما

تن همه جان گشت چو او باز به دل کرد نظر

باخته شد در نظری آن تن جان گشتهٔ ما

گرچه گران بار شدیم از غم آن ماه ولی

هم سبک انداخته شد بار گران گشتهٔ ما

دیدهٔ گریان به دلم فاش همی گفت خود این:

کاتش غم زود کشد اشک روان گشتهٔ ما

امیر کبیر***amir kabir

پیر خرد گرد جهان گشت بسی در طلبش

هم به کف آورد غرض پیر جهان گشتهٔ ما

نفس بفرمود بسی، من ننشستم نفسی

تا همگی سود نشد سود زیان گشتهٔ ما

شهاب الدین سهروردی

ضامن ما در غم او اوحدی شیفته بود

این نفس از غم برهد مرد ضمان گشتهٔ ما

حلوای نباتست لبت، پسته دهانا

در باغ گلی نیست به رخسار تو مانا

خواجه حافظ شیرازی

زیر لبت ازوسمه نقطهاست، چه روشن؟

گرد رخت از مشک زقمهاست چه خوانا؟

گفتم: نتوانی دل شهری بربودن

نی، چون نتوانی، که شگرفی و توانا؟

ابوریحان بیرونی

بس گوشه نشینی که ز هجر تو بنالد

این ناله به گوشت نرسیدست همانا

مردم نه عجب صورت عشقم که بدانند

بی‌عشق نشستن عجب از مردم دانا

دیاکو

هر لحظه زبان فاش کند سر دل من

پیوسته ز دست تو برنجیم، زبانا

دلسوختهٔ عشق تو گردید به صد جان

غافل مشو از اوحدی سوخته، جانا

 محمود حسابی

ای نرگس تو فتنه و در فتنه خوابها

زلف تو حلقه حلقه و در حلقه تابها

حوران جنت ار به کمالت نگه کنند

در رو کشند جمله ز شرمت نقابها

دست قضا چو نسخهٔ خوبان همی نبشت

شهرام حقیقت دوست

روی تو اصل بود و دگر انتخابها

گر پرتوی ز روی تو در عالم اوفتد

سر بر کند ز هر طرفی آفتابها

آخر زکوة این همه خوبی نه واجبست؟

منعت که می‌کند که نکردی ثوابها؟

محمد قریب

فردا مگر گناه نباشد مرا به حشر

کامروز در فراق تو دیدم عذابها

من می‌کنم دعا و تو دشنام می‌دهی

آری، بر تو کم نبود این جوابها

محمد رضا گلزار

از اشک دیده بر ورق روی چون زرم

گویی مگر به سیم کشیدند بابها

امشب چنان گریسته‌ام کاشک چشم من

همسایه را به خانه در افکند آبها

مهناز افشار

برخوان سینه از دل بریان نهاده‌ام

در رهگذار خیل خیالت کبابها

غیری در اشتیاق تو گر نامه‌ای نوشت

شاید که اوحدی بنویسد کتابها

 

 

زندگی ، پهنه غم و اندوه نیست ، اندک زمانی است ، برای شادی و بالندگی . حکیم ارد بزرگ

درباره حکیم ارد بزرگ

 اقبال لاهوری
اقبال لاهوری » اسرار خودی
 

سید هجویر مخدوم امم

مرقد او پیر سنجر را حرم

بند های کوهسار آسان گسیخت

در زمین هند تخم سجده ریخت

عهد فاروق از جمالش تازه شد

حق ز حرف او بلند آوازه شد

پاسبان عزت ام الکتاب

از نگاهش خانه ی باطل خراب

خاک پنجاب از دم او زنده گشت

صبح ما از مهر او تابنده گشت

عاشق و هم قاصد طیار عشق

از جبینش آشکار اسرار عشق

داستانی از کمالش سر کنم

گلشنی در غنچه ئی مضمر کنم

نوجوانی قامتش بالا چو سرو

وارد لاهور شد از شهر مرو

رفت پیش سید والا جناب

تا رباید ظلمتش را آفتاب

گفت «محصور صف اعداستم

درمیان سنگها میناستم

با من آموز ای شه گردون مکان

زندگی کردن میان دشمنان»

پیر دانائی که در ذاتش جمال

بسته پیمان محبت با جلال

گفت «ای نامحرم از راز حیات

غافل از انجام و آغاز حیات

فارغ از اندیشه ی اغیار شو

قوت خوابیده ئی بیدار شو

سنگ چون بر خود گمان شیشه کرد

شیشه گردید و شکستن پیشه کرد

ناتوان خود را اگر رهرو شمرد

نقد جان خویش با رهزن سپرد

تا کجا خود را شماری ماء و طین

از گل خود شعله ی طور آفرین

با عزیزان سرگران بودن چرا

شکوه سنج دشمنان بودن چرا

راست می گویم عدو هم یار تست

هستی او رونق بازار تست

هر که دانای مقامات خودی است

فضل حق داند اگر دشمن قوی است

کشت انسان را عدو باشد سحاب

ممکناتش را برانگیزد ز خواب

سنگ ره آبست اگر همت قویست

سیل را پست و بلند جاده چیست؟

سنگ ره گردد فسان تیغ عزم

قطع منزل امتحان تیغ عزم

مثل حیوان خوردن ، آسودن چسود

گر بخود محکم نه ئی بودن چسود

خویش را چون از خودی محکم کنی

تو اگر خواهی جهان برهم کنی

گر فنا خواهی ز خود آزاد شو

گر بقا خواهی بخود آباد شو

چیست مردن از خودی غافل شدن

تو چه پنداری فراق جان و تن

در خودی کن صورت یوسف ، مقام

از اسیری تا شهنشاهی خرام

از خودی اندیش و مرد کار شو

مرد حق شو حامل اسرار شو

شرح راز از داستانها می کنم

غنچه از زور نفس وا می کنم

«خوشتر آن باشد که سر دلبران

گفته آید در حدیث دیگران»

حکیم ارد بزرگ

 سینمای نا امید و غم زده ، می تواند روان پاک یک کشور را نابود سازد . حکیم ارد بزرگ


زندگی ، بدون آزادی ، شرم آور است .  حکیم ارد بزرگ


کسانی که آزادی را ، وادادگی جنسی می نامند ، بیمارند . حکیم ارد بزرگ


آزادی تنها برای ما نیست . حکیم ارد بزرگ


 آزادی باجی به مردم نیست ، چرا که حق و داشته آنهاست . حکیم ارد بزرگ


از آدمیانی که به دنبال غم هستند ، باید هراسید . حکیم ارد بزرگ


 کسی که دوران شادمانی اش را ، با خاکستر غم و اندوه نابود می کند ، بیماری بیش نیست . حکیم ارد بزرگ


زندگی ، پهنه غم و اندوه نیست ، اندک زمانی است ، برای شادی و بالندگی . حکیم ارد بزرگ


میرآب ، به اندازه دهد ، همه دشت سبز خواهد بود . حکیم ارد بزرگ

سخنان و جملات حکیمانه

اقبال لاهوری » اسرار خودی

طایری از تشنگی بیتاب بود

در تن او دم مثال موج دود

ریزه ی الماس در گلزار دید

تشنگی نظاره ی آب آفرید

از فریب ریزه ی خورشید تاب

مرغ نادان سنگ را پنداشت آب

مایه اندوز نم از گوهر نشد

زد برو منقار و کامش تر نشد

گفت الماس ای گرفتار هوس

تیز بر من کرده منقار هوس

قطره ی آبی نیم ساقی نیم

من برای دیگران باقی نیم

قصد آزارم کنی دیوانه ئی

از حیات خود نما بیگانه ئی

آب من منقار مرغان بشکند

آدمی را گوهر جان بشکند

طایر از الماس کام دل نیافت

روی خویش از ریزه ی تابنده تافت

حسرت اندر سینه اش آباد گشت

در گلوی او نوا فریاد گشت

قطره ی شبنم سر شاخ گلی

تافت مثل اشک چشم بلبلی

تاب او محو سپاس آفتاب

لرزه بر تن از هراس آفتاب

کوکب رم خوی گردون زاده ئی

یکدم از ذوق نمود استاده ئی

صد فریب از غنچه و گل خورده ئی

بهره ئی از زندگی نا برده ئی

مثل اشک عاشق دلداده ئی

زیب مژگانی چکید آماده ئی

مرغ مضطر زیر شاخ گل رسید

در دهانش قطره ی شبنم چکید

ای که می خواهی ز دشمن جان بری

از تو پرسم قطره ئی یا گوهری؟

چون ز سوز تشنگی طایر گداخت

از حیات دیگری سرمایه ساخت

قطره سخت اندام و گوهر خو نبود

ریزه ی الماس بود و او نبود

غافل از حفظ خودی یک دم مشو

ریزه ی الماس شو شبنم مشو

پخته فطرت صورت کهسار باش

حامل صد ابر دریا بار باش

خویش را دریاب از ایجاب خویش

سیم شو از بستن سیماب خویش

نغمه ئی پیدا کن از تار خودی

آشکارا ساز اسرار خودی